Autor izložbe: Ivan
Jurković
Kulturni centar Rex
27.04.2016 u 19h
Poetika Virtuelnih ogledala, kao ambijentalnog višemedijskog
dela, predstavlja lirski intoniranu formu koja funkcijom prozora/portala i
metaforom ogledala relativizuje racionalnu osnovu strukture predstavljenog,
iskazivanjem posebnog modela uobličene pikturalno-kinestetske forme. Prozori
tako postaju čudesna ogledala koja prizivaju intuitivne vizije autora. Njihova
organizaciona i prostorna struktura zasniva se na metafizičkoj emancipaciji
četiri osnovna elementa, sveta kao numinozne pojavnosti u poljima projektovanih
prozora. Kroz njih se otkrivaju arhetipski narativi u vidu oniričnih,
personifikovanih i alegorijskih predstava, stvarajući jednu vrstu virtuelne
ikonografije. Pretpostavka egzistencije vatre i vode, zemlje i vazduha u celini
predstavljenog ambijenta, otvara četiri dimenzije, kao žive materije u kojima
se projavljuje ogledalo nas samih.
Ulaskom u otvorene portale, posetilac, kao slučajni
prolaznik, stupa u mistični lavirint uspomena, krećući se stazom imaginarnih
prostora kroz raznovrsne mikro i makro vizure, meditativno-kontemplativne
audio-vizuelne prizore, fragmente oneobičene stvarnosti i oprisutnjene likove u
vidu animističko-antropomorfnih vizibiliteta. Oni skupa upućuju simboličke
poruke posmatraču, doživljajem protoka vremena i posebnih momenata čudesnih
pojavnosti, povratkom u detinjstvo, prirodu, virtuelni prostor igre,
otkrivajući mu nevidljive kosmičke svetove utkane u prirodne forme i kulturnu
tradiciju kao jedinstveni oblik stvaranja. Centralnim kružnim motivima i
repeticijom ritualnog plesa mitskih ladarica u kolu, točka za predenje,
folklornih mandala cvetnih i geometrijskih formi i sveopštim kosmičkim simbolom
rotacije, sve figuralne celine u prozorima-ogledalima stapaju se, transformišu
i sjedinjuju u mozaik sveobuhvatne spoznajne slike - totaliteta.
Ambijenti koji se sapostavljaju simultanim događanjima u
dimenziji integralne slike aktiviraju nostalgične staze sećanja na specifične
momente izgubljenog vremena, traženjem posebne tačke organskog spoja prošlosti
i budućnosti, reinterpretacijom prozora-vitrine (Kibic-fenstera), otkrivanjem
nevidljivog i preispitivanjeм svojevrsnih oblika duhotvorstva, kao što je
folklor.
Recipijent učestvuje u rađanju slike kao prostora čudesne
stvarnosti čiju skrivenu zagonetku rešava prepoznavanjem, otkriva naslućivanjem
i koju uvek iznova upoznaje kao egzistencijalno pribežište kome, naposletku,
oduvek i pripada.
Нема коментара:
Постави коментар