Ljubiša Samardžić-Smoki rođen je 19. novembra 1939. godine u Skoplju.
Potiče iz rudarske porodice, otac mu je radio u rudniku Jelašnica kod Niške
Banje. Kada je imao jedananaest godina umire mu otac, te on mora da izdržava
porodicu.
„Navikao sam se ja na sirotinju“, kaže nam na otvaranju svog legata u Jugoslovenskoj
kinoteci. Sjajno i vitalno izgleda i sa prepoznatljivim osmehom nam kaže da mu je majka poručila da studira
prava jer:
„sine advokatima svi daju pare, a oni nikome“. Dolazi u Beograd,
„egzaltiran
u grad nasmejanih ljudi“. I, po majčinom savetu,
započinje studije prava, ali ga strast zaokreće ka Akademiji dramskih umetnosti:
"U davne dane, tumarajući
Beogradom, ušunjao sam se u Beogradsko dramsko pozorište. Te večeri drama
"Osvrni se u gnijevu" Džona Ozborna zadivila je gledalište. Bio sam
opijen. Glavnog heroja Džimija Portera tumačio je Slobodan Cica Perović. Ovaj
buntovnik bez razloga bacio me je na pleća. Tu igru niko ni do danas nije
dosegao".
Samardžić se priseća da je tih dana u Narodno pozorište stigao i Old Vik iz Londona, sa Džudi Denč u ulozi Ofelije, i Džonom Nevilom kao Hamletom, kao i velikani Lorens Olivije i Vivijen Li u "Titu Androniku".
Samardžić se priseća da je tih dana u Narodno pozorište stigao i Old Vik iz Londona, sa Džudi Denč u ulozi Ofelije, i Džonom Nevilom kao Hamletom, kao i velikani Lorens Olivije i Vivijen Li u "Titu Androniku".
Tako je došao i na prijemni na
Akademiju:
„Spremio sam „Santa Marija dela
Salute“ i „Otela“. Kad sam tamo ušao noge su mi se odsekle, počeo sam da drhtim.
Tamo sve veličine! I ja im odmah priznam da sam spremio samo tri strofe od „Santa
Marija dela Salute“. Odglumim im ja deo iz „Otela“, gledao sam kako to rade u
pozorištu. Onda mi oni kažu: „Hajde sada onu pesmicu!“ I prekinu me posle
strofe i po. Sedim ja tako u kafani "Kolarac" i nikako da dočekam da objave
rezulate. Mnogo prijavljenih, a primaju samo petnaest. Odemo na Akademiju a ja
poslednji na spisku onih koji su primljeni!“
Zahvaljujući Bojanu Stupici, dobija
stipendiju Ateljea 212. Prve filmske
uloge odigrao je šezdesetih godina XX veka. To su bili filmovi “Spletka i ljubav”,
“Igre skelama”, “Prekobrojna” (1962 Branko Bauer), Peščani sat”, “Kozara”,
“Peščani grad”, “Desant na Drvar”, “Pješčani zamak”, “Dani”, “Lito valovito”,
“Inspektor”, “Devojka”, “Istim putem se ne vraćaj”. U filmu “Orlovi rano lete”
tumači lik čuvenog Nikoletine Bursaća, a tih godina glumio je i u “Štićeniku”,
filmovima “San”, “Nož”, “Jutro”, za koji je dobio nagradu na Filmskom festivalu
u Veneciji, zatim u “Diverzantima”, “Smokiju”, filmu “Bokseri idu u raj”,
“Operacija Beograd”, “Podne”, “Sirota Marija”, “U raskoraku”, “Goli čovek”,
“Tanja”. Za ulogu u filmu Veljka Bulajića “Bitka na Neretvi” dobio je Gran pri
na Filmskim susretima u Nišu 1969. godine.
Tokom sedamdesetih i osamdesetih
godina prošlog veka, Ljubiša Samardžić odigrao je uloge u više od pedeset
filmova i serija. Poznati su bili filmovi “Siroma´sam al´sam besan”,
“Biciklisti”, “Žarki”, “Kuda idu divlje svinje”, “Deveto čudo na istoku”,
“Valter brani Sarajevo”, “Bombaši”, “Sutjeska”, “Predstava “Hamleta” u Mrduši
Donjoj”, “Naivko”, “Doktor Mladen”, “Crvena zemlja”, “Hajduk”, “Divota
prašine”, “Bele trave”, “Ljubavni život Budimira Trajkovića”, “Specijalno
vaspitanje”, “Stići pre svitanja”, “Tamo i natrag”, “Boško Buha”, “Lude
godine”, “Tigar”, “Partizanska eskadrila”.
Tokom osamdesetih godina slede
filmovi “Avanture Borivoja Šurdilovića”, “Rad na određeno vreme”, “Kraljevski
voz”, “Pazi šta radiš”, “Neka druga žena”, “Visoki napon”, Široko je lišće”,
“Gosti iz galaksije”, “Savamala”, “Moj tata na određeno vreme”, “Dvije polovine
srca”, “Smrt gospodina Goluže”, “Medeni mjesec”, “Timočka buna”, “Šećerna
vodica”, “Jaguarov skok”, “Quo vadis?”, “Nije lako s muškarcima”, “Orkestar
jedne mladosti”, “Antikazanova”, “ Život je lep”, “Bal na vodi”, “Dobrovoljci”,
“Razvod na određeno vreme”, “Protestni album”, “Lager Niš”, “Na putu za
Katangu”, “Anđeo čuvar”, “Živela sloboda”, “Vanbračna putovanja”, “Kuća pored
pruge”, “Rođaci iz Lazina”, “Iskušavanje đavola”, “Poltron”, “Uroš blesavi”.
Ovih dvadeset godina donele su Ljubiši Samardžiću značajne uloge i u serijama
“Od svakog koga sam volela”, “Ceo život za godinu dana”, “Kuda idu divlje
svinje”, “Građani sela Luga”, “Dimitrije Tucović”, “Morava ´76”, “Povratak
otpisanih”, “Vruć vetar”, “I to se zove sreća” i “Bolji život”.
Devedesetih godina XX veka
ostvario je zapažene uloge u filmovima “Noć u kući moje majke”, “Mala”,
“Policajac sa Petlovog brda”, “Kaži zašto me ostavi”, “Tri karte za Holivud”,
“Magareće godine”, “Ubistvo s predumšljajem”, “Jugofilm”, “Bluz za Saro”,
“Stršljen”, “Točkovi”, kao i u serijama “Bolji život 2”, “Policajac sa Petlovog
brda” i “Metla bez drške”.
Nakon 2000. godine glumio je u
popularnim filmovima “Nataša”, “Obećana zemlja”, “Crna hronika”, “Jesen tiže,
dunjo moja”, “Od danas do sutra”, “Konji vrani”, “Bledi mesec”, “Viza za
budućnost”, a igrao je i u serijama “Jesen stiže, dunjo moja” i “Miris kiše na
Balkanu”.
Ljubiša Samardžić je više od četrdeset
godina u braku sa Mirjanom, sa kojom ima
sina Dragana i ćerku Jovanu. Ljubiša je sa sinom Draganom osnovao krajem
devedesetih godina producentsku firmu “Cinema Design”, ali je sin preminuo u
34. godini od raka.
Ljubiša Samardžić je režirao je
filmove “Nebeska udica”, “Nataša”, “Ledina”, “Jesen stiže, dunjo moja”, “Konji
vrani”, “Bledi mesec”, kao i serije “Jesen stiže, dunjo moja” i “Miris kiše na
Balkanu”. Film „Nebeska udica“ otvorio
je pedeseti Berlinale i našao se u takmičarskom programu, a snimljen je samo
šest meseci posle bombardovanja. Za taj film kaže: „Bio sam zadivljen mladima koji su
prkosili svemu što se zove ljudsko zlo!“. Film je bio srpski kandidat
za Oskara, za najbolji film van engleskog govornog područja za 2000. godinu.
Ljubiša Samardžić je dobitnik je nagrade “Pavle Vujisić” za
doprinos jugoslovenskoj kinematografiji, kao i nagrade AVNOJ-a 1988. godine,
koja je tada prvi put dodeljena jednom glumcu. Nagradu za životno delo
Akademije Ivo Andrić dobio je 2005. godine. Nakon nagrade Zlatnog lava (Coppa Volpi 1967.) u Veneciji trebalo
je da ode u London na poziv , producentske kuće iz Engleske, braće Roberta i
Rejmonda Hakima:
„Trebalo je da odem u London da
isprva tamo budem sam šest meseci da učim jezik. Garantovali su mi da ću dobiti
dva miliona dolara. Ogroman novac. Nezamisliv za mene...“
Osvojio je šest „Zlatnih arena“ u
Puli. Jedne godine čak za dve uloge (1973), druge za tri (1975). Kad god bi dobio „Arenu“ slao
bi konobara iz hotela „Park“ gde bi odsedao po svežu ribu. I pravio fešte za
kolege.
Нема коментара:
Постави коментар