Katriel Šori u Kinoteci

U ponedeljak 11. juna u prostorijama Jugoslovenske kinoteke (Uzun Mirkova 1, 2 sprat), u Multi sali, sa početkom u 12 časova održaće se predavanje direktora izraelskog filmskog fonda Katriela Šorija.

Fokus predavanja biće “Dijalog između producenta i reditelja”.

Teme koje će biti obrađene su:

Važni faktori za uspešnu saradnju i uspeh filma;
Timski rad i dijalog producenta i scenariste/režisera;
Kako ćete definisati sebe kao reditelja/producenta?;
Koja su glavna očekivanja od producenta?;
Koja vrsta kolaborativnog procesa vam najviše odgovara?;
Dugoročni odnosi između producenta i režisera;
Uloga producenta i uloga režisera;
Od ideje do plakata;
Producent kao onaj koji nosi ukupnu odgovornost…

Katriel Šori (Katriel Schory) producent i direktor Izraelskog filmskog fonda. Diplomirao je na Univerzitetu u Nju Jorku, na odseku za film. Po povratku u Izrael 1973. godine radio je kao šef produkcije u Kastel filmu vodećoj producentskoj kući u to vreme. Godine 1984. formirao je svoju kompaniju Belfilms i producirao više od 130 filmova uključujući nagradjivane igrane dokumentarne, TV drame i međunarodne koprodukcije. Godine 1999. prihvatio je poziciju direktora izraelskog filmskog fonda, koji podržava i promoviše izraelske dugometražne filmove. Na ovoj poziciji odobrio je podršku za više od 250 novih izraelskih dugometražnih filmova.

Učestvovao je u mnogobrojnim javnim aktivnostima i imao sledeće funkcije: Predsednik Asocijacije izraelskih filmskih i TV producenata; Član Nacionalnog komiteta za unapređivanje televizije i filma; Predavač na Univerzitetu Tel Aviva – Odsek za Film i televiziju

Izraelski filmski fond je osnovan 1979. godine sa ciljem da podržava produkciju izraelskih dugometražnih filmova. Cilj fonda je da omogući da najbolje priče i scenarija uđu u produkciju, kao i da izraelski reditelji iskažu svoje vizije i talenat na velikom platnu. Filmski Fond omogućava razvoj, Produkciju koprodukciju marketing promocijui distribuciju dugometražnih izraelskih dugometražnih filmova u Izraelu i šire.

U trenutku kada je Katriel Šori postavljen za direktora ukupan broj gledalaca za sve igrane filmove, koji su pušteni te godine bio je 0,3 posto. (izraelski filmovi koji su prikazani u bioskopima u toku jedne godine imali su 36.000 prodatih karata.). Krajem ’90-ih izraelski filmovi nestali sa filmskih festivala.

Katriel Šori po svom postavljenju zamolio je sva udruženja i filmske profesionalce da ostave nesuglasice po strani i da sve odluke i sve velike promene donesu zajedno. Sve odluke vezane za selekcije, ugovore, puštanje para na ovu ili onu stranu, sve to radili su zajedno, cela industrija.

U Izraelu imaju mali broj fondova svaki fond je specijalizovan ali rade zajedno. Onaj kojim Katriel Šori upravlja je specijalizovan samo za igrane dugometražne filmove i one koji se puštaju u bioskope. Postoji drugi fond koji se odnosi samo na dokumentarne filmove, zatim onaj koji se odnosi na kratke filmove, na jednočasovne drame, na eksperimentalne, studentske filmove. Svaki taj fond je potpuno registrovana nezavisna nevladina organizacija licencirana, sa bordom direktora i sa predsedavajućim.

Sa rastućom snagom komercijalne i kablovske televizije, izraelski filmski stvaraoci su formirali i lobirali za primenu novog „filmskog zakona“ koji je 50% od ukupnog iznosa licenci koje komercijalne i kablovske televizije plaćaju državi usmerio za podršku lokalnoj filmskoj industriji.

Zakon o kinematografiji povećao je godišnji budžet Izraelskog filmskog fonda, što je omogućilo Fondu da udvostruči broj igranih filmova koje podržava, na 16 filmova godišnje.

Decenija je otvorena filmom „Kasni brak“ Dovera Košašvilija, koji je postigao veliki domaći i međunarodni uspeh. Ovo je bio prvi gruzijsko-izraelski film nakon skoro jedne decenije koji je prikazan u Kanu, u kategoriji Un Certain Regard. „Slomljena krila“, film Nir Bergman uz 2002. godine, takođe se bavio porodičnim odnosima i prikazao priču o udovici, majci troje dece, koja pokušava da sakupi delove svoje slomljene porodice. Film je postigao veliki uspeh među domaćom publikom i osvojio je glavnu nagradu na filmskom festivalu u Tokiju 2002. godine.

Ova dva filma označavaju početak veoma značajne decenije za izraelsku kinematografiju u kojoj su mnogi filmovi dobili priznanja od strane lokalne publike i publike širom sveta, među kojima su: „Sirijska nevesta“ (režija Eran Riklis) koji je imao veliku premijeru na trgu Piazza Grande u Lokarnu; „Godina Nulta“ (režija Džozef Pičadze); „Ninine tragedije“ (režija: Savi Gabizon), film u kome se Gabizon vratio melanholičnom i romantičnom Tel Avivu, „Ušpizin“ (režija Gidi Dar); „Skreni levo na kraj sveta“ (režija Avi Nehser) koji je postigao ogroman uspeh u Izraelu sa preko 500.000 prodatih karata u bioskopima! „Meduza“ (režija Šira Gefen & Etgar Keret) koji je dobio Camera D’Or u Kanu 2007 i „Bendovi u poseti“ koji je takođe prikazan u Kanu, u kategoriji Un Certain Regard i dobio nagrade Coup de Coeur i Fipresci. „Slatko blato“, Dror Šaulov prikaz života u kibucu, bio je prvi izraelski film koji je razvijen u Sundance laboratoriji za scenarije i bio je prikazan na Sundance filmskom festivalu 2007. godine, gde je osvojio nagradu za najbolji film u međunarodnoj sekciji.

Tri godine zaredom (2008 – 2009 – 2010.) tri izraelska filma nominovana su za najbolji strani film na Oskarima. Među njima su dva producirana uz podršku fonda: „Valcer s Baširom“ (2008, režija Ari Folman) i „Ajami“ (2010, režija Scandar Kopti i Iaron Shani).

Film “ Liban“, u režiji Samuela Maoza, koji govori o jednoj tenkovskoj posadi u ratu u Libanu bio je prvi izraelski film koji je ikada dobio Zlatnog lava u Veneciji (2009), kao i više od 25 nagrada širom sveta.

Od početka XXI veka izraelski film prolazi kroz period koji bi se mogao nazvati dramatičnim, pošto je ponovo zadobio priznanje i slavu, kako u Izraelu, tako i širom sveta. Deceniju nakon zakona o filmu iz 2000. godine, film se uspostavio kao glavna i vodeća umetnička forma u Izraelu, koja se bavi najrelevantnijim, izazovnim i često kontraverznim pitanjima i pričama.