Geopoetika objavljuje
knjigu Otoci Milana Milišića u utorak, 5. oktobra 2021. godine, tačno 30 godina
od kako je ovaj književnik, dramski pisac i prevodilac tragično stradao u svom
domu u Dubrovniku 1991. godine. Ova
knjiga je posthumno objavljena 1997. godine u Zagrebu, a iste godine i u
Sarajevu, samo pod drugačijim nazivom
Putopisi.
Knjigu je priredila
udovica Milana Milišića Jelena Trpković, a pogovor je napisao Tonko Maroević.
Prekratak
život Milana Milišića (1941–1991) bio je ispunjen delima svih žanrova,
objavljenih jednako za života i posle smrti. Nešto od ovog unikatnog umetničkog
glasa Geopoetika je stavila među korice svojih edicija (Dubrovačka zrcala,
eseji, 2007; Oficirova kći, roman, 2011). Trideset godina od autorovog odlaska,
pred ovdašnjim čitaocima je knjiga putopisa Otoci.
Kao što je
Milišićeva sveukupna stvaralačka ličnost pripadala jednako i lokalnom i
univerzalnom, tako su i ovi eseji, mahom posvećeni dubrovačkom otočju, preko
severa Jadrana, stigli sve do ostrva – Menhetn. Njegova duboka umetnička
individualnost, koliko god bila sazdana od mikrosvetova u kojima je sebe
oblikovao, i dalje jednako pripada makrosvetu književnih vrhova. No, centralni
deo Milišićeve ličnosti i dela najpre pripada definiciji ostrva.
Vladislav
Bajac
Milan Milišić je rođen 6. jula 1941. u
Dubrovniku, gde je završio gimnaziju. Na Filološkom fakultetu u Beogradu
diplomirao je na Katedri za opštu književnost i teoriju književnosti. Objavio
je sledeće knjige pesama: Volele su me dve sestre skupa ( Beograd 1970), kao i
prerađeno i dopunjeno izdanje Volile su me dvije sestre skupa (Sarajevo, 1989),
Koga nema (Beograd, 1972), Živjela naša udovica (Čakovec, 1977), Zgrad
(Beograd, 1977), Having a good time (Beograd, 1981), Mačka na smeću (Beograd,
1984), Tumaralo, pesme za decu, (Dubrovnik, 1985), i Vrt bez dobi
(grafičko-pesnička mapa sa Lukšom Pekom, Dubrovnik, 1986). Bavio se
novinarstvom i prevođenjem; sa Meri Milišić preveo je Hobita J. R. R. Tolkina.
Dubrovačko kazalište Marin Držić izvelo je Milišićev komad Lov na blijedolikog,
1975.
Milan Milišić je poginuo 5. oktobra
1991. kao civilna žrtva u svom stanu u Dubrovniku. Posthumno, iz ostavštine,
objavljene su sledeće njegove knjige: Stains, izbor pesama, prevod na engleski
(Dubrovnik, 1993), Treperenje (Zagreb, 1994, Beograd, 1997), Nastrana vrana,
pesme za decu (Beograd, 1995), Stvaranje Dubrovnika, u odabiru, Marka Vešovića
(Sarajevo, 1996), prevod pesama Roberta Frosta Robert Frost – Izabrane pjesme
(Beograd, 1996), Putopisi (Sarajevo, 1997), te isto izdanje u Zagrebu, 1997.
pod naslovom Otoci (Geopoetika, Beograd, 2021), Mrtvo zvono (Split, 1997),
Fleka, e (Zagreb, 2001), Dubrovačka zrcala (Geopoetika, Beograd, 2007),
Unutrašnje stvari (Beograd, 2008) i Oficirova kći (Geopoetika, Beograd, 2011).
Godine 2005. grupa
prijatelja objavila je spomen knjigu posvećenu tragično preminulom pesniku, pod
naslovom Hommage Milišiću.
Нема коментара:
Постави коментар