Knjiga "Otoci" Milana Milišića na 30-godišnjicu njegove smrti

 

Geopoetika objavljuje knjigu Otoci Milana Milišića u utorak, 5. oktobra 2021. godine, tačno 30 godina od kako je ovaj književnik, dramski pisac i prevodilac tragično stradao u svom domu u Dubrovniku  1991. godine. Ova knjiga je posthumno objavljena 1997. godine u Zagrebu, a iste godine i u Sarajevu, samo pod  drugačijim nazivom Putopisi.

Knjigu je priredila udovica Milana Milišića Jelena Trpković, a pogovor je napisao Tonko Maroević.

 

Prekratak život Milana Milišića (1941–1991) bio je ispunjen delima svih žanrova, objavljenih jednako za života i posle smrti. Nešto od ovog unikatnog umetničkog glasa Geopoetika je stavila među korice svojih edicija (Dubrovačka zrcala, eseji, 2007; Oficirova kći, roman, 2011). Trideset godina od autorovog odlaska, pred ovdašnjim čitaocima je knjiga putopisa Otoci.

Kao što je Milišićeva sveukupna stvaralačka ličnost pripadala jednako i lokalnom i univerzalnom, tako su i ovi eseji, mahom posvećeni dubrovačkom otočju, preko severa Jadrana, stigli sve do ostrva – Menhetn. Njegova duboka umetnička individualnost, koliko god bila sazdana od mikrosvetova u kojima je sebe oblikovao, i dalje jednako pripada makrosvetu književnih vrhova. No, centralni deo Milišićeve ličnosti i dela najpre pripada definiciji ostrva.

Vladislav Bajac

Milan Milišić je rođen 6. jula 1941. u Dubrovniku, gde je završio gimnaziju. Na Filološkom fakultetu u Beogradu diplomirao je na Katedri za opštu književnost i teoriju književnosti. Objavio je sledeće knjige pesama: Volele su me dve sestre skupa ( Beograd 1970), kao i prerađeno i dopunjeno izdanje Volile su me dvije sestre skupa (Sarajevo, 1989), Koga nema (Beograd, 1972), Živjela naša udovica (Čakovec, 1977), Zgrad (Beograd, 1977), Having a good time (Beograd, 1981), Mačka na smeću (Beograd, 1984), Tumaralo, pesme za decu, (Dubrovnik, 1985), i Vrt bez dobi (grafičko-pesnička mapa sa Lukšom Pekom, Dubrovnik, 1986). Bavio se novinarstvom i prevođenjem; sa Meri Milišić preveo je Hobita J. R. R. Tolkina. Dubrovačko kazalište Marin Držić izvelo je Milišićev komad Lov na blijedolikog, 1975.

Milan Milišić je poginuo 5. oktobra 1991. kao civilna žrtva u svom stanu u Dubrovniku. Posthumno, iz ostavštine, objavljene su sledeće njegove knjige: Stains, izbor pesama, prevod na engleski (Dubrovnik, 1993), Treperenje (Zagreb, 1994, Beograd, 1997), Nastrana vrana, pesme za decu (Beograd, 1995), Stvaranje Dubrovnika, u odabiru, Marka Vešovića (Sarajevo, 1996), prevod pesama Roberta Frosta Robert Frost – Izabrane pjesme (Beograd, 1996), Putopisi (Sarajevo, 1997), te isto izdanje u Zagrebu, 1997. pod naslovom Otoci (Geopoetika, Beograd, 2021), Mrtvo zvono (Split, 1997), Fleka, e (Zagreb, 2001), Dubrovačka zrcala (Geopoetika, Beograd, 2007), Unutrašnje stvari (Beograd, 2008) i Oficirova kći (Geopoetika, Beograd, 2011).

Godine 2005. grupa prijatelja objavila je spomen knjigu posvećenu tragično preminulom pesniku, pod naslovom Hommage Milišiću.